The big moon rises above the Boudha Stupa. Night is falling. People are doing their clockwise walking ritual around this huge living temple. The fact that eyes are drawn on its upper part help make it come alive. Its peaceful gaze wanders over the city. We climb up a rooftop restaurant to contemplate it all. The crowd is down there. You can just hear murmuring and some monks chanting. Afar the Himalayan snow is coloured orange by the setting sun. The distance and the height we’re at make it all look more still and magical. From up here the statement ‘everything is perfect’ makes sense! When you go down and mingle in the crowd’s noise and agitation, perspectives tend to change:)
I just finished a few days days of meditation in the Osho centre. A good one or two hours walk from Thamel, it makes part of a national park which feels quite exotic, with absolutely beautifully coloured birds, slightly less beautiful red bottomed monkeys, huge spiderwebs and grasshopper-like insects which come alive in the evening and make their incredibly loud sound, hereby, without any trace of doubt, violating the famous ESVLIBNETBRBII regulations (The european standard volume limits in beautiful natural environments to be respected by its inhabitants.)
15 years I hadn’t really meditated, together with others. The monkey mind is still present (but not like in the now:), hopping from one branch to another, making its habitual judgements and sharp comments, hardly ever taking a pause from its incessant craziness. Mm, that’s the goal of meditation, I say to myself in a rare clear moment; listening less and less to this monkey babble, and getting more and more in touch with… Something subtler. Smaller, stiller voices and feelings coming from a deeper part of your being. Say your heart, your belly or your guts.
Contemplating this I saw a parallel with the recent big news coming from America. The Don is like that loud voice incessantly screaming for attention, judging and trying to force its way towards its goals. Very much like this ego-monkey in our head (I mean, honoustly, I have a Trump in my head. Don’t you?) So, also on a global level, we are strongly invited to, are being led to make abstraction of the loudness and vulgarity and start, slowly but surely, noticing a different and softer voice in the world. A light joy that permeates the world and exists deep in the heart of humanity. Like a promise, waiting… Who, now who could have thought of the Don being a spiritual teacher:)?
Morgen breng ik waarschijnlijk een goed deel van de dag door met Belgische vriend Eric en, op twee dagen tijd vriend geworden, Iman. Iman leeft in een huis. Uhuh. Daar leeft ook een vrouw, Binita. Alsnog weinig wereldschokkends. In dit huis wonen ook 14 kinderen. Aha! Hun ouders zijn er niet of kunnen niet voor hen zorgen. Ik leerde van een andere man, die een ander kinder-project mee opstartte 20 jaar geleden, één van de redenen waarom er zoveel ‘verloren’ kinderen zijn hier.
Vele meisjes worden op jonge leeftijd, elf of twaalf, uitgehuwelijkt. Op hun zestien hebben ze al twee, drie of vier kinderen, de ‘man’ gaat werken ergens in Mumbai of God weet waar, en de ‘relatie’ houdt uiteraard niet lang stand. En zo komen veel vrouwen en kinderen op straat terecht, in nog meer armoede en drank. Veel westerlingen zijn hier begonnen met projecten en zelfs scholen (dikwijls met internaat) om kinderen wat onderricht en eten te geven, aandacht, en een thuis. Iman en Binita zorgen voor de kinderen als ze niet op school zijn. We zijn er uitgenodigd voor lunch en eten onze rijst en curry met de handen, zoals elke Nepalees. Daarna zitten we buiten, doen niet veel, spelen wat muziek en roken sigaretten. Verjaarde hippies. Ik kan hier wel een tijdje verblijven. Beetje helpen in huis, Nepalees gerechtje leren koken, wat met de kinderen bezig zijn, een deuntje zingen (Iman speelt goed gitaar), … Het voelt hier gewoon goed aan. Niks moet. Rustige buurt. Wat natuur eromheen. Maar binnen enkele dagen spring ik op een vliegmasjien. Zuidelijk. Een spiritueel retraitje geboekt in India. Tja… Ergens voelt het aan als een geforceerde beslissing. Terwijl ik hier nu gewoon wat zou kunnen ZIJN. En de dingen laten ontstaan. Een beetje zoals gras groeit, bloemen tot bloei komen en appels, op een juist en zeer precies moment, van een boom vallen. Cursus cancellen?
Het is mijn ultieme en erg nátte droom (zag je de spat op de a?) om het leven te láten gebeuren, in overgave en vertrouwen, traag, met aandacht en veel geduld. We weten allemaal dat life niet makkelijk is, maar zou het simpel kunnen zijn?Vanavond wandel ik naar de Stupa, ga op een dak zitten met een warme thee, en wacht op de volle maan. Die is naar het schijnt groot deze maand, en vol beloftes.
jokesblogt 